(11-’20) Medicatie en de lange termijn-effecten daarvan
november 2020
Lief leven,
Ondertussen kom ik erachter dat de gevolgen van mijn complexe posttraumatische stress-stoornis (CPTSS) verstopt zitten in allerlei andere aspecten van het leven.
De angst door het geweld waar ik jaren mee leefde, is weg. Ook de verlatingsangst en het gevoel dat ik een enorme mislukkeling ben, is ondertussen draaglijk geworden, waardoor het me niet meer in de weg zit in mijn dagelijkse leven.
Gebrek aan reflex
Ik merk dat er ondertussen wel allerlei andere zaken naar de oppervlakte zijn komen drijven. Een van de dingen waar ik op dit moment door gehinderd wordt, is mijn gebrek aan reflex. Ik lach er regelmatig om, maar de eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat er iets niet helemaal klopt in mijn lichaam. Dat is me pijnlijk duidelijk geworden de afgelopen tijd. Als ik bijvoorbeeld mijn hand brand aan een kokende waterketel, dan zullen de hersenen gewoonlijk een signaaltje geven om uit reflex je hand weg te trekken. Maar bij mij gebeurt dat niet. Bij mij zit er tijd tussen het moment waarop ik registreer wat er gebeurt en het moment dat ik er ook naar handel en mijn hand wegtrek van de brandende ketel. Ook de bijbehorende pijn komt veel later pas opzetten.
Medicatie
Van de week was ik bij de arts om dit te bespreken. Hij wijt het probleem aan mijn medicatie en de lange termijn-effecten daarvan; deze zouden tot vervroegde dementie en schade aan het centraal zenuwstelsel kunnen leiden. Laat dat laatste nou exact zijn wat er loos is bij mij. Er zit een vertraging in mijn reactie en dat is echt niet leuk.
Maar goed, ik wijk weer eens af van hetgeen waar ik dit verhaal mee begon. Alles staat met elkaar in verbinding in ons lichaam, het een heeft effect op het ander.
Wat me ook regelmatig overkomt, tegenwoordig, is dat als ik me in een bepaalde situatie bevindt, die spanning met zich meebrengt, ik dan op slot ga en gewoon bevries. Dit is volkomen nieuw voor mij, omdat ik doorgaans nogal rap van tong ben. Dus waar ik voorheen in de angst schoot en daarmee eerder ‘verkeerde’ reacties gaf, kom ik nu een ‘freeze’- reactie terecht en bevindt mijn hoofd zich in het ‘niks’.
Ik ben hiervoor inmiddels neurologisch onderzocht en het blijkt dat ik niets mankeer. De enige verklaring is dus dat de ‘freeze’ reactie uit mijn eigen psyche voortkomt en dat ik voor mezelf op zoek moet, naar wat ik hiermee moet of niet moet..
Liefs Karin
Herken je Karins verbazing over atypische reacties van haar lichaam?
Opmerkingen
Alle opmerkingen bekijkenEr zijn nog geen opmerkingen geplaatst.