Beste Monique,

Ellen en ik maakten al in september het plan om samen ergens te gaan wandelen en na afloop koffie te drinken.

Op naar Hummelo
Om 9.30 uur kwam Ellen me halen. We reden naar Hummelo. De rit ernaar toe viel reuze mee daar het niet vol was op de wegen. En wat vond ik het onderweg mooi! In het diffuse licht van de voorzichtig doorbrekende ochtendzon lagen de landerijen en uiterwaarden er prachtig bij. Er ging zo’n rust van uit. Echt herfst. Het maakte het rijden er zeer plezierig op.

Wat was het stil buiten! Een weldaad.

Het weer werkte fantastisch mee. Niet te warm, maar ook geen striemende regen. De koude noordenwind was vandaag niet meer zo nadrukkelijk aanwezig als de vorige dagen. We konden uitstekend wandelen. We snoven de tintelende herfstgeuren op en zetten fors de pas in.

Uitgestrekte akkers en herenboerderijen

Behalve ik, zag ik dat ook Ellen volop genoot.

Hoewel deze Enghuizer Route een looptijd van vijftig minuten suggereert, lag ons tempo veel hoger. We zouden die route niet in vijfitg minuten, maar in krap veertig afleggen.

Wijselijk maakten we rechtsomkeert en gingen via hetzelfde pad terug. Verderop zagen we het rode paaltje alwaar we afsloegen. Na een kwartier kwam Hummelo weer in zicht, alsmede De Gouden Karper.

Uniek restaurant
Even later stonden we op het parkeerterrein. We keken op ons horloge om na te gaan hoe lang we hadden gelopen. Onze wandeltijd bedroeg circa drie kwartier à vijftig minuten. Niet weinig, dankzij de extra weg die we hadden genomen. De voldoening na deze wandeling was dan ook groot.

De Gouden Karper is een uniek restaurant. Het is zelfs een hotel. Het interieur oogt zo authentiek dat het lijkt alsof men honderd jaar terug is geflitst. Gelambriseerde interieurs, dikke tafelkleedjes en vele prenten aan de muur van lokale gebeurtenissen en voorstellingen.

Bordjes met oude spreuken in dialect en attributen van het leven en werken uit ver vervlogen tijden sierden de wanden van het café terwijl op de bar grappige koperen voorwerpen prijkten. Alles werd verlicht door ouderwetse schemerlampen. Aldus de beschrijving van het interieur van het café-gedeelte van De Gouden Karper, waar we plaats namen aan een tafeltje voor de koffie.

Koffie en gebak
We bestelden voor ieder een bakje troost. En er was hazelnoottaart. Ik weet van vorig jaar, toen ik ook daar was met Ellen, dat deze verrukkelijk smaakte.

Het ging er goed in!

Toen ik weer binnen was en de draad oppikte van het tekenen, bleven de plezierige gevoelens me nog lang bij. Ik dacht: Dit moeten we meer doen.