Beste Monique,

Langzaam ben ik deze week van de griep hersteld. Men kan stellen dat ik inmiddels beter ben geworden. Grote vreugde dat ik van de ongemakken van deze zware verkoudheid ben verlost.

Maar dat wil nog niet zeggen dat ik gevoelsmatig prettig in mijn vel zit. Integendeel. Het verdwijnen van het winterweer uit ons land heeft mij emotioneel een flinke knauw gegeven. Ik ben er zeer verdrietig van. De aanval van zachte lucht die de afgelopen dagen plaatsvond, houdt mij fiks in de greep. Gistermiddag voelde ik me totaal instorten. Ik had het niet meer. Ik zat in zak en as.

Ik voelde me ontroostbaar. Hoewel ik er na enige uren langzaam weer bovenop kwam, betekent dat niet dat ik het verwerkt heb. Dat zal een tijdje duren. Het vraagt veel geduld om iets te moeten aanvaarden dat minder prettig is. Zeker bij mij omdat ik veel gevoeliger ben voor prikkels van buitenaf dan anderen. Mijn perfectionistisch ingestelde gedachtenstructuur die onlosmakelijk verbonden is met mijn autistische handicap ligt hieraan ten grondslag.

Wanneer ik terugblik op de afgelopen wintermaanden, kan ik nou niet zeggen dat het een topper is geweest. Goed, we hebben veel meer vorstdagen gehad dan de winters van de afgelopen drie jaar, maar de vorst was helaas meestal niet van lange duur en ook niet sterk of streng genoeg om voor een ouderwets mooie winter met grote schaatstoertochten en indrukwekkende ijslandschappen te zorgen.

Dat was wel het geval in 2010 en 2012. Die winters vond ik het einde! Eigenlijk had ik in het late najaar en december gehoopt dat het opnieuw die kant op zou gaan, maar het draaide spijtig genoeg uit op een kwakkelwinter.

Mijn vurige wens is dat er weer een echte strenge winter mag komen. Die heb ik de laatste jaren zo gemist!

Ik merk dat ik nog lang niet toe ben aan voorjaar en voorjaarsweer met felle zon en hoge buitentemperaturen. Ik hoop nog een beetje op een ‘na-winter’.

Een reden voor het snelle voorbijgaan van de tijd is dat ik elke dag druk ben met ’s ochtends een wandeling of een boodschap en daarna tekenen, ja veel tekenen.

Vervolgens is het lunchtijd en daarna rij ik anderhalf uur lang met de modeltrein. Wanneer de rit is afgelopen ga ik naar buiten om een frisse neus te halen. Dan maak ik een middagwandeling van een half uur lang.

Ik heb mensen horen zeggen: “Hoe ouder je wordt, des te sneller gaan de jaren voorbij.”

Een wijze stelling, maar wel van trieste inhoud.

Ik ga maar weer verder aan mijn dagelijkse bezigheden. Ik moet boodschappen doen en probeer straks nog een beetje vreugde te beleven aan de tekening die ik momenteel uitwerk. De tijd zal het leren hoe de dagen verder gaan uitpakken.