Beste Monique,

Ik besloot ook te komen, ondanks het risico dat het op den duur wel eens te druk kon worden.

Statig landgoed
Even na 12.30 uur kwam mijn broer me halen. Met zijn auto reden we naar het landgoed.

Een aantal kilometers verderop sloegen we af en beklommen een statige toegangsweg naar het grote herenhuis, dat boven op een heuvel lag. Aldaar aangekomen parkeerden we de wagen. We betraden een grote ontvangsthal. Wat een mooi interieur! Lambriseringen en plafonds met stucwerkversieringen in de vorm van een geometrisch bloemenpatroon. Dat beloofde veel!

Uit een zaal ernaast hoorde ik talrijke stemmen. Ik keek om het hoekje en liep de zaal binnen. Daar stonden de aanwezigen met in hun hand een glas prosecco of vruchtensap. Wat vond ik het geweldig mijn familie weer te spreken! Wat was het lang geleden dat ik al mijn neven en nichten voor het laatst zag!

Heerlijke, melancholieke en meeslepende melodieën
Mijn oudste broer was ceremoniemeester. Hij maakte bekend dat we ons naar de eetruimte konden begeven. Ik hoorde iemand muziek spelen. De klanken hadden veel weg van een accordeon.

De muzikant stopte. Hij vertelde dat hij behalve accordeon spelen ook Franse chansons kon zingen op verzoek. Eigenlijk kon hij veel meer: ook populaire Nederlandse liedjes. En niet minder: hij had ook een Italiaans en Spaans repertoire. Ik stelde me voor en vroeg of hij onder andere ‘Aan de Amsterdamse Grachten’ en een paar chansons van Edith Piaf en Patachou wilde voordragen. Jammer genoeg kende hij niet alle titels, die ik opgaf. Maar hij kende wel liedjes van andere Franse artiesten, die de moeite waard waren en wier naam mij onbekend klonk. En zo konden we elkaars kennis verrijken.

Terwijl hij speelde en zong, werd het voorgerecht geserveerd: runderbouillon en warm stokbrood. Daarna konden we de hoofdmaaltijd nemen. Er was een buffet waar onder andere hertenvlees, roodbaarsfilet, gebakken aardappeltjes en rijst in verwarmde bakken klaarlagen. Voor frisheid bij het eten stond een kom met sla.

Tussendoor onderbraken we het eten. Er werd door één van ons een speech gehouden. Mijn oom sprak zijn lof uit over het zestigjarig huwelijk van mijn ouders door een mythologisch verhaal te vertellen. Iets dat over zwanen ging. Vervolgens was mijn neef aan de beurt.

Niks ingestudeerd
Wat waren mijn ouders blij! Op mijn beurt ontving ook ik complimenten. De toehoorders vonden dat ik zo mooi had gesproken. Daar kwam bij dat ik niets had ingestudeerd. Er werd niet gesouffleerd en evenmin van een kladje in mijn hand gesproken. Alles voor de vuist weg!

Toen de hoofdmaaltijd min of meer op zijn einde liep, hielden mijn jonge neven en nichten een voordracht door gezamenlijk een lied te zingen. De accordeonist/zanger verruilde zijn handharmonica voor een kleine Hawaii-gitaar. Tokkelend begeleidde hij het vijftal, dat een grappige tekst voordroeg. Het leek echter meer op spreken dan echt zingen, maar iedereen kon om de humoristische tekst lachen. En daar ging het om.

Plotseling begon de muzikant op volle sterkte te spelen. Ik schrok. Van de zoetgevooisde klanken en liedjes was opeens geen sprake meer. De galm van de eetzaal maakte de geluidssterkte er niet minder op. Deze werd zo erg dat het me pijn in de oren deed. Tot overmaat van ramp vond mijn tante het nodig in haar handen met de muziek mee te klappen. Daarbij slaakte ze een paar kreten en ging daar vervolgens bij stampvoeten! O, wat was zij leuk! O, wat genoot mijn tante!

Vroegtijdig naar huis
En toen werd mij alles te veel. Ik voelde me niet meer zo lekker en dreigde van mijn stokje te gaan. Het geschal in de zaal oefende ook zo’n druk uit. Terstond verliet ik de ruimte. Ik wilde het liefst naar huis gaan.

Thuisgekomen rustte ik uit. Het duurde lang eer ik echt bijkwam. Hoe zalig was het om me weer in een stille omgeving te bevinden.

Maar als ik tot een slotconclusie zou komen, vond ik dat ik die feestelijke middag als ZEER POSITIEF en BIJZONDER GEZELLIG heb ervaren. De prachtige en onvergetelijke momenten bleven me het meest bij.

Na afloop hadden mijn ouders hun bewondering uitgesproken over het feit dat het me gelukt is me zo goed te houden in het gezelschap. Iedereen was dolblij dat ik was gekomen, ondanks de perikelen die mijn handicap onverbiddelijk met zich meebrengt.

En, ik kon volop tekenen. Het werktempo en -resultaat kwamen weer helemaal terug.