(08-’12) De gordijnen kunnen niet eens open

 10 augustus 2012, 15 jaar oud

Lief dagboek, 

Ik ben boos, bang, maar vooral verdrietig. Soms denk ik dat het beter is als ik dood ben. Zo slecht heb ik het niet, maar zo ongelukkig voel ik me dus wel.

De breuk tussen papa en mama… De hoeveelheid dieren bij mama… Haar hele huis is volgepropt met honden en katten en het is echt heel erg vies in huis. De gordijnen kunnen daarom niet eens open en ik neem nooit mijn vriendinnen mee naar huis. Soms betrap ik me erop dat de tijd bij mama langer aanvoelt dan bij papa.

Bij papa heb ik de ruimte, is het schoner en heb ik mijn hond Max. Bij mama is het huis vol met dieren. Ik hou van dieren, maar dit is echt ‘te veel’. Ik wil een betere plek voor ze en het zou beter zijn als er minder dieren zouden zijn. Ik wil geen stank of geblaf. Ik wil een normaal en schoon huis en gewoon gelukkig zijn.
Mama zegt dat het zo is en zo blijft; ze moet wel, denkt ze, omdat ze geen baan kan vinden en het fokken met de dieren geld oplevert. Papa heeft nu ook al geldproblemen.

Liefs, Sterre

Namen jullie nu en/of vroeger vrienden mee naar je huis?