Beste Monique,

Ik ging naar buiten om te kijken wie daar zo’n kabaal maakte. Even verderop in de laan zag ik een auto staan met de portieren open. Er stond een nog vrij jonge man naast de auto, die kennelijk op iemand anders wachtte.

Gelukkig bood de bestuurder keurig beleefd zijn verontschuldigingen aan en beloofde niet meer te toeteren.

Het wandelen vond ik een zware opgave met dit weertype. Na drie kwartier ‘geploeterd’ te hebben, was ik blij weer in mijn eigen huis te zijn. Ik zette het tekenen voort.

Echter, toevallig ving ik afgelopen vrijdag vluchtig een glimp op van het bezoek van de Amerikaanse president aan Hiroshima. Het bezoek kende veel emoties. Een hoogbejaarde overlevende van de ‘bom’, die op 6 augustus 1945 op de stad viel, viel de president snikkend in de armen. Obama omhelsde de Hiroshima-bewoner. Maar aan het einde van de uitzending hoorde ik tot grote schrik dat de Verenigde Staten hun kernwapenarsenaal willen uitbreiden en moderniseren. Wat? dacht ik. En de president zou juist streven naar een kernwapenvrije wereld! En nu hoorde ik dit!

Ik was nauwelijks van de schrik bekomen of ik hoorde zondag, vlak voordat er een favoriet programma van mij begon, dat Rusland hard bezig is nieuwe kruisvluchtwapens en kernraketten te ontwikkelen.

In de vroege middag – in beestachtig vochtig warm weer – liep ik met vreselijke gedachten in mijn hoofd naar mijn ouders in de hoop de nare gevoelens uit te praten. Helaas konden zij mij geen echte geruststelling geven.

In het algemeen merkte ik dat mijn ouders in niet zo’n goede doen waren. Was het de warmte? Of kwam het door al het slechte nieuws in de media? Blijkbaar hadden ook zij de berichten over Amerika en Rusland ontvangen. De spanningen en het wederzijds wantrouwen schijnen tussen een aantal grootmachten in de wereld weer op te lopen.

In zak en as
De gehele middag zat ik in zak en as. Ik was niet meer in staat het tekenen voort te zetten. Inmiddels begon vermoeidheid de overhand te krijgen. Het warme weer verergerde het matte gevoel. Ik besloot een middagslaapje op mijn bank te doen.

Pas ’s avonds leek er wat meer soelaas te komen in het moeizame verloop van deze dag. Onweer en wolkbreuken zorgden voor opfrissing, na een tijdje warmte en droogte. Toch nog iets positiefs.

Prikkels
Mensen met autisme nemen de wereld anders waar dan ‘normale’ mensen doen. Prikkels en veranderingen komen harder binnen. Zo kan het dat Kees zich ontzettend kan ergeren en druk kan maken over het weer dat niet past bij de tijd van het jaar. Waar een ‘normaal’ iemand zich aanpast en zich erover heen zet, kan een persoon met autisme nog erg lang malen en piekeren over hetgeen dat anders is dan gewoonlijk. Verschillende instanties laten zien hoe dat werkt door autisten zelf er iets over te laten vertellen, zoals PASNederland , Autisme Digitaal en Vanuit Autisme bekeken. Daarbij strijdt Vanuit Autisme bekeken ook voor het normaliseren en includeren van mensen met autisme in de samenleving.