Teleurgesteld zette ik mijn tocht voort. Ik zal de vertederende blik, de vredige glimlach van het prachtig gehouwen beeldje missen.

Gelukkig kreeg ik daarvoor in de plaats iets anders dat heel mooi was: een winterlandschap.

Net als afgelopen maandagochtend was het natuurgebied met de heuvels en heide schitterend bedekt met een laag ruige rijp. Vele fijne boomtakken pronkten in een welhaast paars-witte tooi. De heide leek één laag poedersuiker. Op het wandelpad fonkelden ijskristallen als fijne diamantjes in de eerste zonnestralen. Kortom, een sprookjeswereld!

Het feit dat op alle poelen en plassen dik ijs lag, deed mijn hart minstens zo goed.

Met mijn voet voelde ik het oppervlak. Dat was al aardig stevig geworden. Toen ik erop stond, zag

ik de laag water eronder niet bewegen. Het was mooi, hard ijs. Sommige plassen hadden opvallende randen waar het ijs in meerdere lagen te zien was. Op de route terug liep ik langs de grote bosvijver. Ook deze was geheel bedekt met ijs.

Thuisgekomen kon ik uit het raam van mijn woonruimte, bij het kopje koffie, nog lang genieten van een verrukkelijk witte tuin. O, wat was het mooi!

Ik kan mij niet herinneren dat de winter van vorig jaar zulke fraaie taferelen liet zien. Zoveel ijs als nu kan ik mij niet voor de geest halen. Er lijkt op dit moment meer vorst te zijn dan januari 2015. Wel viel er toen meer sneeuw, die overigens wel weer snel wegdooide. Nee, vorig jaar had ik geen winterfoto’s gemaakt. Het jaar dáárvoor (2014) helemaal niet want toen was er geen winter.

Ik hoop van harte dat de winter nog lang aanhoudt en ons geregeld blijft trakteren op flinke vorst en witte landschappen met veel rijp en ijs.